अंधार

फ्फुफुफुऊ

मेणबत्ती विझवली,

२ पेग भरले,

आणि कोपर्यात एकट्या बसलेल्या 

'अंधारा'ला मैफिलीला बोलावले.

शेवटी मीच सुरुवात केली.

"लहानपणी मी तुला घाबरायचो,

मग तू हवाहवासा वाटू लागलास,

 तुझ्या शोधार्थ  रात्री जगू लागल्या,

आणि तू दोस्त कधी झालास कळलंच नाही..

काय बोलतो?"

"repeat "  

"मी तुला खूप भ्यायलो,

तुझ्याशी खूप  भांडलो,

तुझ्याबरोबर फिरलो..

तुला काहीच बोलायचे नाही?"

ह्या वेळेस काहीच उत्तर आले नाही..

 मेणबत्ती लावली,

तर हा पुन्हा त्याच कोपर्यात.

एकटा.

मेणबत्ती विझवली,

परत कोपर्यात,

स्पष्ट काळोखात,

'अंधारा'चा एक एक रंग,

लख्ख उजळत होता.

ध्रुव

आज मला खुणावतोय तो ध्रुव,

खरंतर त्याचं ते अढळपद.

त्यालाही इतका त्रास झाला असेल?

त्याची तपश्चर्या किती मोठी असेल?

कसं वाटत असेल त्याला?

दूर, तिथे...

एकांताच वरदान मिळाले असेल,

का

एकटेपणाचा शाप?

काय रे ध्रुवा?

तेंव्हा किती त्रास झालेला?

आणि आत्ता कसं वाटतंय?

आला असेल कंटाळा

किंवा 

जाणीव करून द्यायची असेल,

ह्या ओझ्याची..

तर

निमिषार्धासाठी देशील का,

तुझं अढळपद.

जिथून कोणी हलवू शकणार नाही मला.

Jatana

तो,
आणि

पाऊस हि

तसे एकाच वेळी परत निघालेत.

आता मात्र त्यांच्या ठरलेल्या वेळेसच.

त्याला ओंजळीत घ्यायचंय,

डोळे मिटून शांतपणे त्याच्या मिठीत जायचंय,

अंगावरून ओघळणारा प्रत्येक थेंब 

तो चाललाय 

ह्याची जाणीव करून देत असतो.

मध्येच एखादी वीज चमकावी
तशी मी दचकून जागी होते. 

खरंच,

आता निघायची वेळ झालीये.

माहिती असते तो येणारे परत,

सगळेच त्याची वाट बघणार असतात,

पण माझ्याइतकी?

बहुदा पाऊसच माझ्याइतकी त्याची वाट बघू शकेल.

आता पश्चिमेला 

ढगाआड 

संध्याकाळचे 

गुलाबी रंग दिसू लागलेत..

सुटणाऱ्या गाडीतून 

गुलाबी रुमाल दाखवावा 

तसे 

एक नशीबवान 

विमान 

त्याच दिशेला 

उडत जाताना दिसतंय 

मी मात्र 

Gallery तून शांतपणे बघत राहते .

अजूनहि कपडे ओले आहेत.

दुपट्ट्याला अजूनही त्याचा वास येतोय.

एकट्या घरात 

त्रास देतात अश्या गोष्टी.

माहिती आहे 

अवकाळी एखादी सर बरसणार असते,

आठवणींच्या तळ्यात एखादा तरंग उठणार असतो,

त्याची आठवण डोळ्यातून अचानक वाहणार असते.

तो आणि पाऊस

तसे एकाच वेळी परत निघालेत.

येताना

तो आणि पाऊस 

तसे एकत्रच आले.

नेहमीप्रमाणे, 

वाटलं होतं त्यापेक्षा 

2 दिवस आधीच.

कधीही आला  तो
तरी,

‘दोनो हाथ फैलाके’

भेटते त्याला,

डोळे मिटून 

त्याच्या मिठीत ..

पहिल्या भेटीतली त्याची ओढ.

ते वाहत्या वार्या बरोबरचं भटकणं.

सालाबाद प्रमाणे, दरवर्षी येणाऱ्या...

पण 

दरवेळेस नवीन आनंद देणाऱ्या गोष्टी ...

त्याला अक्षरशः उधाण आलेलं असतं,

सगळं काही अगदी पहिल्याच भेटीत 

दाखवायचं असतं त्याला.

मी मात्र,

उजव्या तळहातावर हनुवटी ठेवून,

शांत,

एकटक, 

त्याच्याकडे बघत बसते.

एकाग्र चेहऱ्यावर माझ्या 

मध्येच चार थेंब उडवतो,

“अशी एकटक बघू नको,

नजर लग जायेगी”.

एखादी वीज चमकावी 

तसा तो उठून उभा राहतो,

माझ्या जवळ येऊन म्हणतो 

‘आता मी आलोय न!’

गरम चहा दिला त्याला 

कि 

क्षणभरासाठी आलेल्या सूर्याला,

परत ढगांखाली लपवून 

बरसायला तो मोकळा.

चारच महिन्यांचा 

हा सहवास त्याचा,

पुढच्या भेटीपर्यंत प्रत्येक अनुभव जिवंत ठेवणारा 

ओलावा त्याचा.

उगाच कधीतरी, 

मार्च एप्रिल मध्ये phone केल्यासारखा, 

एक क्षण बरसून जातो,

त्याच्या आठवणींचा मोहोर मात्र 

ताजा करून जातो.

दरवर्षी असं होतं... 

दरवर्षी तो मला भेटतो.

चार महिन्यात निघून जातो.

‘आता आलोय न’

हे शब्द मात्र 

“नैना लागीय बारीशा”

म्हणत परत त्याचीच आठवण करून देतात.

तो आणि पाऊस

तसे एकत्रच आले.

वेळ

रात्री  2.15 ची  वेळ .

अमावास्या आहे. आत्ताच घरी आलोय. रस्ते एकदम मोकळे होते. उशिरापर्यंत जागणारे बहुतेक झोपायला गेलेत आणि लवकर उठणारे अजून जागे व्हायचेत. रात्री 2 ते 3.30 ची वेळ अशी विचित्रच असते. अतिशय एकांताची वेळ असते ही. शेवटच्या खोलीत बसलोय. खिडकीतून, पडदा जसा हलेल तसा  मोकळा रस्ता दिसतोय. पिवळा प्रकाश, park केलेल्या cars आणि अंगाचे मुटकुळ करून झोपलेली कुत्री. साधारणपणे 11 महिन्यांनी  “Bean Book” उघडली आहे. आणि हातातल्या पेनाशी चाळा.

रात्री  2.30 ची  वेळ .

निर्विघ्न

निर्विकार

निर्जन

निर्मम

निराश

निर्लज्ज

निश्चित

निस्वार्थी

निस्तब्ध

निशब्द
                  वेळ

रात्री  3.00 ची  वेळ.

1. वेळेनी स्वतःसाठी राखून ठेवलेली वेळ.

2. अगदी विश्रांती घेणं शक्य नाही, पण मुंगीच्या वेगानी पावलं टाकत जाणारी वेळ.

3. कुणाला, कधी, कुठे, कसा आणि किती

    वेळ द्यायचा 

    ह्याचा विचार करत असते वेळ.

4. वेळेची गणितं 

    काळाच्या पडद्यावर 

    काम आणि वेग 

    ह्यांच्याशी न जोडता 

    मनाच्या कोपर्यात सोडवण्याची वेळ.

5. चंद्र आणि सूर्य 

    दोघांनी एकमेकांसाठी 

    एकांतात

    राखून ठेवलेली वेळ  (अमावास्या  आहे)

    आणि पहार्यावर   

     लाखो चांदण्या 

6. पाण्यानी आवाज न करता         वाहण्याची वेळ

    वार्यांनी पाने न हलवता              जाण्याची  वेळ

    जमिनीने कुशीत                        घेण्याची  वेळ .

वेळेनी स्वतःसाठी राखून ठेवलेली वेळ.

पश्चिम

विचार करतोय,
एक घर बांधावं,
पश्चिमेला.

अगदी टोकाला,
समुद्र किनारी.

म्हणजे
सूर्यास्त होताना,
झाड, डोंगर, बिल्डिंग, वायर
काही काही मध्ये येणार नाही.
अगदी शेवटच्या  क्षणापर्यंत
बघता येईल,
त्याच्या कडे,
डोळे भरून.


एक खिडकी पण करेन,
आईच्या वाढदिवसाला,
सूर्याचा अगदी शेवटचा किरण सुद्धा बेडवर पडेल अशी.
अगदी झोप लागेस्तोवर उब मिळेल.
तिच्या कुशीत असते तशी.

विचार करतोय,
एक घर बांधावं,
पश्चिमेला.

अगदी टोकाला,
समुद्र किनारी.
विचार करतोय.


म्हणजे
चंद्रास्त होताना,
झाड, डोंगर, बिल्डिंग, वायर
काही काही मध्ये येणार नाही.
अगदी शेवटच्या  क्षणापर्यंत
बघता येईल,
त्याच्या कडे,
डोळे भरून.



एक खिडकी पण करेन,
प्रत्येक पौर्णिमेला,
अगदी शेवटपर्यंत चंद्र दिसेल अशी.
अगदी झोप लागेस्तोवर 'ती'ची आठवण येईल
'ती' असताना कधीच येत नव्हती तशी.



विचार करतोय,

एक घर बांधावं,

पश्चिमेला 


.

अंधेरा कायम रहे

मैं कौन हूँ?
क्या जानू?

मैं खुद अँधेरा हूँ,
या फिर उसकी नाजायज औलाद,
परछाई
बनके घूम रहा हूँ इस दुनिया में.........1


तकलीफ होती है,
सूरज को देखकर.

जब भी चाँद छा जाता है उसपर,
पलभर के लिए ही सही,
एक लहर सी दौड़ती है,
दिल-ओ-दिमाग में...........2


रौशनी से दूर,
एक कोने में बैठा रहता हूँ.

बात करना चाहता हूँ,

अपने आप से,
लेकिन अल्फाजोंकी जगह,
धुआ आता हैं.
सुन नहीं पता मैं
एक  रंजिश को भी.........3


रात पश्मीने की तरह,
मुलायम.
गोद में लेती हैं मुझे.
चैन की नींद.
दोनों, हाथ में हाथ लेकर
ख्वाबों में जाते है.......4


रुक जाती है रात,
सेहर के किसी मोड़ पर.

पागलोंकी तरह ढुंड़ता  रहता हूँ,
अंधेरा बनके,
अपनी ही परछाई को.